... και το κουβάρι γλίστρησε απ τα χέρια και κύλησε στο πάτωμα.Η ζυγαριά άφησε το παρελθόν στην τύχη του και ξεκίνησε με φόρα για το μέλλον.
Κι ειναι μια δύσκολη παραδοχή αυτο. Κάτι που σου δαγκώνει το λαιμό την ώρα που στοιβάζονται τόνοι σκουπιδιών περασμένων αιώνων.Τώρα ο χρόνος ειναι άλλος.
Τώρα το "για πάντα" έχει νόημα.
Δεν υπάρχει τίποτα πριν, τίποτα μετα...τιποτα στο ενδιάμεσο.
Υπάρχει μονο το "για πάντα".
Μια μωβ γραμμη σε ενα λευκό στυλο.
Ενας ήχος που θα μείνει εδω "για παντα" .
Κι οι σκέψεις στέρεψαν. Δε τους αφήνει περιθώρια το "για πάντα" .
Είναι σαν να σκάβεις στον τοίχο της ευτυχίας για να βρείς πτώματα. Δε θα βρεις.
Μονάχα ζωή που ετοιμάζεται να ξεπεταχτεί για να σου βροντοφωνάξει πως ότι έζησες μεχρι τώρα δεν ηταν τίποτα. Και με το απαλο χεράκι να δώσει μια και να ξετυλίξει ενα νέο κουβάρι.
Αυτος ειναι ο τρόπος να υπάρχεις και να αναπνέεις.
Κάλπικες οι λέξεις. Κάλπικο το μαύρο.
Η ανυπαρξία πεθαίνει μια για πάντα και μαζι της ο τρόπος που ήξερες να δημιουργείς μέχρι τωρα.
Στο ασπρο θα φανεί η αξία των πραγμάτων.
Στα πρώτα άσπρα μαλλιά.
Στο άσπρο που βουλώνει για λίγο(;) το στόμα του μαύρου και με περισσή υπεροψία αθωότητας φωνάζει πως θα μείνει εδω "για πάντα"
Μέχρι το τέλος.
Βουτιά στην αγάπη.
Εν λευκώ.
Καλο καλοκαίρι.
Κυριολεκτικά.
The end
